środa, 31 października 2012

OCZKO

Być może zastanawiacie się po przeczytaniu poprzedniego posta, w jaki sposób Kolumbia puszcza do mnie oczko. Przyznać muszę, że jest to bardzo niejednoznacznie napisane, a właściwie nawet zapomniałem o tych sytuacjach wspomnieć. 
Będąc już mocno zaawansowany w mojej trasie dotarłem jednego z tych pięknych dni w okolice miasta Honda. Sam zjazd był wspaniały, pewnie byłby jeszcze większą przyjemnością, gdybym zawczasu zadbał o hamulce. Działały co prawda, ale markotnie i dla pełnego bezpieczeństwa musiałem mieć je zaciśnięte przez cały czas, no może poza wjazdami na górki. Dokładnie z taką polityką zbliżałem się do punktu poboru opłat za drogi, już praktycznie u bram Honda. Znając się nadal na rowerze tak dobrze jak na Kirgiskim Teatrze Ekspresyjnym zamiast od razu zdiagnozować problem, bujałem w obłokach. Olala, chyba mi się coś porozkręcało bo rower staje się taki plastyczny i tak miękko kiwa się z prawa na lewo. Na szczęście to zdziwienie nagłymi możliwościami mojego roweru nie trwało długo. Jak mi już zupełnie zeszło powietrze w tylnej oponie zorientowałem się w końcu, że mam po prostu kapcia, a nie że powykręcały mi się tajemniczo śrubki. 
Czasowo wyglądałem bardzo dobrze, nawet na rękach zdążę dojść do Honda przed zmrokiem, nie zmartwiłem się, więc stanem roweru. Dojechałem do bramek nawet z małym uśmiechem na twarzy, wywołany faktem, że rowerem można z kolumbijskich dróg korzystać za darmo, a inni muszą płacić. Skręciłem na mały, pięknie osłonięty od słońca placyk, takie wymarzone miejsce na wymianę dętki w kole i zabrałem się do roboty. Bez zbędnej chwili zwlekania stałem się atrakcją, zarówno dla pracowników punktu kontroli, jak i tych pracujących tam na własny rachunek sprzedawców wody. Nie bardzo jestem w stanie sobie przypomnieć jak przy pomocy mojego nadal kulawego hiszpańskiego doszliśmy z panami do takiej wymiany zdań:
- To powiedz coś po koreańsku - prosi jeden z niezależnych sprzedawców wody
- Hwajangsil odye issoyo? - to znaczy, gdzie jest toaleta - z radością uczę moich obserwatorów podstaw języka koreańskiego
Rozmawialiśmy tak sobie w najlepsze na wszelkie możliwe tematy, dzięki czemu wymiana dętki była wręcz przyjemnością. Do czasu jednak. Mam co prawda pompkę, ale zapomniałem, że już od okolic Walencji, jeszcze w Hiszpanii, nie za bardzo chce się jej poprawnie pracować. Pompuje, ale miewa jakieś takie lużne podejście, że więcej powietrza wypuszcza niż wpuszcza. Pompuję, więc sobie w najlepsze i zastanawiam się, czy nie wyjdzie mi szybciej zanieść rower do miasteczka na głowie zamiast próbować namówić pompkę do poprawnej współpracy.
Wtem przychodzi do naszej wesołej, uczącej się koreańskiego grupy kolejna osoba i proponuje, że mnie podwiezie. Po jak mi się wydaje standardowym w takiej sytuacji nadmienieniu, że nie mam za dużo pieniędzy, tak w razie czego, porozumiewamy się jednak, że mój nowy przyjaciel chce mi po prostu wyświadczyć przysługę. Mają alternatywę dalszego pompowania roweru w podobnych cyklach jak niegdyś robił Syzyf, albo zapakowanie roweru na ciężarówkę i skorzystanie z pomocy nieznanych osobników kolumbijskiego pochodzenia nie waham się. Ładujemy rower wspólnymi siłami do ładowni i siadam sobie z nazwijmy ich roboczo Carlos I, Carlos II, i Carlos III. Wymieniliśmy się oczywiście imionami, ale już po chwili mi one uleciały, a przecież nie podam wam jakichś zmyślonych imion udając, że to prawda. Inaczej moglibyście przestać ufać mi, że wszystko co piszę jest stuprocentową prawdą. 
Jak się szybko okazuje, dla nich jazda z nieznanym rasta z Polski jest taką samą atrakcją, jak dla mnie jazda z trzema kolumbijskimi Carlosami. Ścigamy się w tym, kto jest bardziej żądny przygód, jak wyciągając z rękawa prawie trzy tysiące przejechanych kilometrów na rowerze po Europie, Carlos I - kierowca próbując pobić rekord prędkości na kolumbijskich drogach. No, potwierdzam, rowerem to się tak nie rozpędzę. HAHAHA. Udało mi się powiedzieć z pozytywnym skutkiem pierwszy dowcip po hiszpańsku. Złota passa trwa, przechodzimy do wieku i zostaję przez Carlosa II, siedzącego między mną a kierowcą jego pomocnika, oceniony na 43 lata!!!. Ja go oceniam na 25, a ma 23. Chyba się jednak mniej pomyliłem, bo między 23, a 25 jest o wiele mniej przestrzeni niż 27 a 43. Kolejne salwy śmiechu. Carlosowi I bardzo też przypadło do gustu moje imię Gieżgoż (tak gdzieś wyglądała jego wymowa w najlepszych momentach). Przez większość trasy wykrzykuje przez okno moje imię obwieszczając moje przybycie w każdej mijanej wiosce. Ze względu na to że jedzie się przyjemnie, a ich trasa nie kończy się w Honda, postanowiłem zabrać się trochę dalej do La Dorada. 
W La Dorada zostawiają parę pakunków, nie bardzo wiem co wożą, ale może to i lepiej i odstawiają mnie na stację, żebym sobie skorzystał z kompresora zamiast bawić się ręczną pompką. Carlos I jeszcze tylko gratuluje mi dobrej karmy, bo nie zatrzymała nas policja na żadnym z punktu kontroli, a jest nas zdecydowanie zbyt tłoczno w kabinie i będziemy się rozstawać. Ruszam już sam w poszukiwaniu hotelu, zgodnie z danymi mi przez wszystkich Carlosów wskazówkami, ale samotność zostaje szybko przerwana. Już mnie dorwał jakiś naganiacz. Carlos I nie pozwolił mu jednak mnie niepokoić i mimo że właśnie miał zasiadać do lunchu w restauracji obok stacji idzie ze mną, żeby mnie bezpiecznie odstawić do hotelu. W pierwszym jest komplet, a w drugim zaskoczenie. 
 - Widziałam Ciebie w Bogocie - uroczo mówi recepcjonistka.
Wow, chyba niebawem stanę się kolumbijskim celebrytą, tak jestem już rozpoznawalny :). Mimo że temperatury tropikalne, decyduję się na tańszą wersję pokoju, z wiatrakiem zamiast klimatyzacji, a różnicę w cenie daję Carlosowi. Niech się chłopaki napiją za moje zdrowie jak już dojadą tam gdzie mają. Żegnamy się jakbyśmy się znali od kilku pokoleń. 
Mam tu w Kolumbii wrażenie jakbym mimo że jadę sam i właściwie tam gdzie chcę, był po prostu przekazywany z rąk do rąk, od jednej gościnnej kolumbijskiej osoby do drugiej.

 Poniżej zestaw trzech Carlosów z fragmentami mojego roweru i fragmentem ich ciężarówki.

poniedziałek, 29 października 2012

FOTO RE-WE-LACJE #7 - MNIEJ I BARDZIEJ SZCZĘŚLIWE DZIECI MEDELLIN

W Medellin, oczywiście i bezsprzecznie najpiękniejszym i najwspanialszym mieście w Kolumbii dzieci mają bardzo wiele powodów do radości:
Mogą oglądać wspaniałe malowidła, którymi upstrzone są ulice tego miasta
Mogą się kręcić na ławko-huśtawkach
Mogą poczuć się jak na scenie w pozornie zbędnym kawałku betonu
Chyba że mają wesołych rodziców, wtedy nie mają aż tak kolorowo:

To dziecko zostało przez rodziców postawione na środku fontanny. Fontanna działa na zasadzie wędrującego strumienia. Wyskakuje z jednej dziury i znika w drugiej, tak że nigdy nie można być pewnym skąd uderzy tym razem. Dziecko stało totalnie oszołomione i było smagane strumieniem większym od siebie samego to z prawej to z lewej, z tyłu i z dołu. Kiwało się tylko pod wpływem otrzymywanych razów, wywołując salwy śmiechu zgromadzonych obserwatorów. Ja się oczywiście też smiałem, ale domyślam się, że mimo wszystko nie był to najlepszy dzień w życiu tego dzieciaka



DROCZĄCA SIĘ KOCICA, WALECZNY PIES

Kolumbia, jak na światowej klasy piękność przystało uwielbia się ze mną droczyć. W jednej chwili się łasi i zalotnie puszcza oko, żeby za chwile spoglądać chłodnym, nieobecnym wzrokiem bardziej przeze mnie niż na mnie. Trasa z Bogoty do Medellin miała mi wedle moich jakże zawsze dokładnych obliczeń zająć kilka dni,  tak się oczywiście nie stało. Właściwie to stało się bo zajęło mi to kilka dni, ale znacznie większe kilka dni niż się spodziewałem.
Popatrzyłem sobie dość powierzchownie na mapę i byłem pewien, że przejechanie tej trasy zajmie mi nie wiele więcej czasu niż było to w Europie, no może trzeba doliczyć jeden dzień, w końcu tu jest trochę inny klimat i trochę bardziej urozmaicona powierzchnia.
Trasa rozpoczęła się na dużej wysokości i prowadziła początkowo przez płaski jak marzenie płaskowyż, którego piękno ograniczane było nisko wiszącymi ewidentnie deszczowymi chmurami. Będzie padać czy nie będzie, w zasadzie niewielka różnica, bo i taka było dość nieznośnie zimno. Czy zatem będzie zimno, czy zimno i mokro wychodzi na to samo - nie będzie idealnie. Och, byleby zjechać już z tych wysokości w rejony bardziej tropikalne.
Gdy jednak znalazłem się już w tropikach to skok temperatury był tak wielki, że zacząłem z nostalgią wspominać te zostawione już za mną wysokości i ich jak zaczęło mi się wydawać przyjemny chłód. Nawet jeżeli będzie płasko, to będzie albo zimno, bo za wysoko, albo gorąco bo za nisko. Rejon temperatury idealnej upływa z kolei, albo na kilkusetmetrowej wspinaczce, gdzie padam od wysiłku włożonego w pchanie roweru, albo na ostrym zjeździe, gdzie od ciągłego hamowania odpadają mi dłonie. Mogę co prawda raz na jakiś czas schronić się na chwilę w cieniu jednego z przydrożnych drzew, ale z kolei nie bardzo wiem czy tu nie mają tych niewyobrażalnie złośliwych nadrzewnych węży, które tak uwielbiają, bardziej dla rozrywki niż z głodu opadać sobie na przechodniów i ich kąsać. Załóżmy, że nagle zrobi się podczas podjazdu trochę bardziej płasko, to zacznie wtedy padać. Z jednej strony mam więc piękne, odbierające dech w piersi widoki, z drugiej tracę pozostałą część oddechu na pchanie roweru.
Kierowcy kolumbijscy są przy tym wszystkim bardzo serdeczni i średnio co drugi pozdrawia mnie trąbiąc i machając, albo pokazując wyciągnięty do góry kciuk jako oznakę ich radości z tego co robię. Niekończący się sznur potężnych amerykańskich ciężarówek jadący z naprzeciwka i serdecznie mnie pozdrawiający to rzecz bardzo przyjemna, bo mogę się na ryk klaksonu przygotować, włączyć swój żółtozęby uśmiech i cieszyć się z okazywanej sympatii.

Trochę gorzej gdy tak klakson zostanie włączony tuż za moimi plecami, wtedy nie mam czasu na załączenie uśmiechu, który i tak byłby niewidoczny dla kierowców i raz po raz zostaję zaskoczony, mimo że mogę się klaksonu spodziewać. To napięcie gdy słyszę przez kilka minut jak za mną z mozołem i z rykiem potężnych silników ciężarówka próbuje pokonać kolejną górę i wyczekiwanie, czy zatrąbi, czy już jest wystarczająco blisko.To napięcie gdy wydaje się, że za zakrętem już będzie przełęcz, te próby przekonania siebie, że nie, że to co widzę za zakrętem to nie jest kolejne kilkaset metrów do góry, przecież tak dobrze sprawdziłem trasę na googlemaps na telefonie, gdzie nie ma ani odległości ani wysokości. To zaskoczenie gdy po przełęczy droga nadal się wspina, przecież miało być już tylko z górki. Tu ani pogoda się nie może do końca zdecydować i zmienia się raz po raz, ani droga nie wie do końca czy chce już opadać, czy nadal się wznosić. Tylko te psy...
Wioskowe kolumbijskie psy przydroże bardzo nie lubią rowerów, pół biedy jak są uwiązane na łańcuchu, wtedy mogą sobie lubić i nie lubić czego tylko sobie życzą, ale gdy biegają wolno i rowerów nie lubią, to mamy dość ostrą różnicę zdań. Pewnie w dużej mierze dzięki tym przydrożnym przybłędom, które nie odpuszczają, aż skończy się ich rewir i mogą spokojnie przekazać mnie następnej hordzie pokonuję jakie-takie odległości. Taki warczący kundel tuż przy nodze, nie do końca sam przekonany czy tylko poszczekać, czy też może spróbować czy to smaczne mięso jest genialnym wspomagaczem.
Nie brzmi przyjemnie, no cóż, jak wspomniałem, o taką piękność jaką jest Kolumbia należy długo zabiegać, żeby ją do siebie przekonać. W końcu mogłaby mieć każdego. Ja się nie zamierzam jednak tak szybko poddawać, i będę o nią walczył, aż sama zrozumie że nie może beze mnie żyć.

Jak można bowiem nie kochać kraju gdzie tuż przy drodze sępy karmią się padliną i spoglądają na mnie z nadzieją.... padnie czy nie :)